8 ,,(...) zostawił, nie potrzebował, wyrzucił''

Leniwie otwieram oczy. Pierwsze co mi się rzuca w oczy to brązowe, kudłate coś leżące na śnieżnobiałej pościeli. Chwila, chwila... moja pościel jest zielona! Rozglądam się po pomieszczeniu i stwierdzam, że to nie jest mój pokój. A jeżeli to nie jest mój pokój, to znaczy, że jestem w jakimś obcym domu... O cholera! Próbuję się podnieść z miejsca, ale okropny ból głowy i brzucha uniemożliwiają mi to. Dopiero po chwili usłyszałam cichy miarowy oddech. Spojrzałam się w ów stronę i znowu napotkałam tą brązową wełnę. Wyciągnęłam do ,,tego czegoś'' dłoń i niepewnie dotknęłam. Miękkie. Chwyciłam to w dłoń i podniosłam powoli do góry. Głośny krzyk wyrwał mi się z ust, po czym odruchowo zakryłam je dłońmi. Szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w chłopaka, który swoimi małymi i spuchniętymi od snu oczami rozglądał się zdezorientowany po pomieszczeniu. Kiedy jego wzrok napotkał moją osobę uśmiechnął się szczęśliwy i wybiegł z pomieszczenia. To był... nie to nie możliwe, a jednak. To był Harry. Przecież mnie zostawił, nie potrzebował, wyrzucił... po co miałby wracać? Drzwi od pokoju lekko się uchylają, a po chwili podbiega do mnie jakiś niski, mężczyzna w kitlu.
-Jak się pani czuje?- spojrzał na mnie oczekująco podnosząc wzrok znad jakiegoś zeszyciku.
-Głowa mnie boli.-odkaszlnęłam słysząc swój chrapliwy głos.- I brzuch.- dopowiedziałam. A więc jestem w szpitalu, tylko dlaczego?
-Pamiętasz co się stało?- na swój lekko zgarbiony nos założył małe okrągłe okulary.
-Ja... nie, nie pamiętam.- chciałam sobie przypomnieć, ale w głowie szalała mi pustka.
 Zanotował coś w zeszycie i przyjrzał mi się z uwagą.
- Zemdlała pani.- oznajmił i powrócił do poprzedniej czynności. Zemdlałam. Jakie to dziwne słowo.
-Dlaczego?- spytałam. Dopiero po czasie zorientowałam się, że to pytanie było godne małej dziewczynki, która jest ciekawa każdego skrawka otaczającego ją świata. Tylko, że w tym momencie właśnie tak się czułam.
-Nie mam pojęcia.- wzruszył ramionami.- Pamiętasz jak się nazywasz?
-Veronica Smith.- on mnie ma za jakąś idiotkę, żebym nie pamiętała jak się nazywam?
-No dobrze, za godzinę przyjdzie po panią pielęgniarka i zaprowadzi na badania, niech pani trochę odpocznie.- kiwnęłam głową i ułożyłam się wygodnie na poduszce.- Jeszcze jedno. Przed salą czekają twoi przyjaciele, wpuścić ich? - niechętnie kiwnęłam głową i przymknęłam lekko oczy. Jestem taka zmęczona... ale jednocześnie ciekawa kto mnie odwiedzi. Do pomieszczenia wbiegła piątka chłopaków, w tym ON. Nie wiedziałam jak się zachować w jego towarzystwie. Wolałam jednak zachować spokój.
-Nic ci nie jest? Jak się czujesz? Wszystko ok?- jakiś chłopak o blond włosach podbiegł do mojego łóżka i patrzył na mnie ze szczęściem? Chyba tak.
-Ja cię nie znam.- cofnęłam się trochę od chłopaka i podkuliłam nogi.
-Vici, nie żartuj sobie...- z drugiej strony mojego łóżka podszedł jakiś czarnuszek.
-O co wam do cholery chodzi?! Ja was nie znam! Dajcie mi święty spokój!- wstałam gwałtownie z łóżka, to nie był jednak dobry pomysł. Strasznie zakręciło mi się w głowie i prawie upadłam na podłogę, no właśnie- prawie, bo ktoś mnie złapał. Podnoszę się z jego ramion i spoglądam na jego zaniepokojoną twarz. To ON. Cofnęłam się o krok w tył i ze łzami patrzyłam w jego zielone oczy.
-Jak mogłeś tak łatwo o mnie zapomnieć.- szepnęłam. Nie miałam zamiaru patrzeć na jego twarz. Wybaczyłabym mu, a tego w tej chwili nie chciałam. Wybiegłam z sali i szybkim krokiem przemierzałam kolejne korytarze.
-Gdzie jest to cholerne wyjście.- mruknęłam pod nosem i rozejrzałam się po pomieszczeniu.
-Powinna być teraz pani na badaniach, a nie zwiedzać korytarze.- nie no! To znowu ten doktorek.
-Wiem, tylko... chyba trochę się zgubiłam...- lekko się zarumieniłam.


   

***




Sama nie wiem jak opisać to wszystko co się we mnie teraz dzieje. Te wszystkie wiadomości przekazane przez lekarza były ostatnią rzeczą, jaką bym się spodziewała.
-Miałabym do pana prośbę.- doktor odwrócił wzrok z powrotem na moją osobę.- Proszę nic nikomu nie mówić. Nie chciałabym żeby mieli przeze mnie problemy.
-Jeżeli sobie pani tego życzy, to oczywiście dotrzymamy tajemnicy. Nie musisz się tym martwić.- uśmiechnął się.
-Dziękuję.- mruknęłam wychodząc szybkim krokiem z gabinetu. Wróciłam niechętnie do pokoju, w którym miałam spędzić jeszcze jakiś czas. Tylko pytanie ile dla tego Shellera to jakiś czas? Kilka dni, tygodni, a może jeszcze dłużej? Oby nie...
Siadam na niezbyt wygodnym szpitalnym łóżku i zaczynam przeglądać swoją szafkę, która stała tuż obok. Za sobą usłyszałam ciche westchnienie, a co mnie tam niech nawet muchę połknie, jakoś mało mnie to obchodzi.
-Może zaczniemy od nowa? Jestem Zayn.- powiedział chyba Mulat, nie wiem nie mam ochoty na nich patrzeć
Chyba nie masz ochoty patrzeć na Niego?
Cicho...
-A ja jestem jakoś mało tym zainteresowana.- nałożyłam na uszy słuchawki, które jakimś cudem udało mi się znaleźć w tym bałaganie. Włączyłam losowe odtwarzanie, a po chwili usłyszałam spokojną melodię, do której dołączył delikatny, męski wokal...



***




Otwieram ciężkie powieki i rozglądam się po białym pomieszczeniu. Musiałam zasnąć, ponieważ nikogo z piątki chłopaków nie było w pokoju. I dobrze. Wstaje z niezbyt dużego, twardego łóżka i wychodzę na korytarz. Na małym, niebieskim krześle tuż przy drzwiach prowadzących do mojej sali siedzi dość wysoki brunet. Spojrzałam na ów osobę jeszcze raz i dostrzegłam te śliczne piwne oczy.
-Max!- wy piszczałam i wręcz rzuciłam się na chłopaka. Mocno wtuliłam twarz w jego tors i zaciągnęłam się jego zapachem. Uwielbiam te perfumy. Na początku był trochę niepewny i jakby trochę spięty, ale po paru sekundach przyciągnął mnie jeszcze bliżej siebie zamykając w żelaznym uścisku. Tego było mi trzeba. Potrzebowałam JEGO.
_________________________________________________________________________________

Bardzo krótki, wprowadzający do następnego rozdziału. Takie moje krótkie podsumowanie :)

A tak z zupełnie innej beczki. Oglądam rano (czyt. po 10) ,,American Got Talent'', a prowadzący zapowiada, że w tym odcinku gościnnie One Direction. Jak to ja wielki uśmiech na twarzy i bliska zawału czekam niecierpliwie na koniec eliminacji i czas ich występu. Moja mama oczywiście - jak to ona w czasie kiedy ja się napalam (bez skojarzeń) na ich występ zaczęła się ze mnie śmiać, oczywiście nie zwracając uwagi na jej komentarze słuchałam ,,Best Song Ever'' podśpiewując pod nosem kolejne wersy. Najlepsza była mina Louisa i Nialla kiedy pod koniec Zayn zbyt wysoko zaśpiewał końcówkę, a oni nie mogli wytrzymać ze śmiechu.

Dobra wracamy do rzeczywistości. Następny rozdział miałam już w dużej mierze napisany, ale uznałam, że jest nudny, do niczego i nic się w nim nie dzieje więc wyrwałam te parę kartek z zeszytu i zaczęłam wszystko od początku, ale całe szczęście ostatnio bardzo ciągnie mnie do pisania więc rozdział już niedługo i na pewno będzie dłuższy niż ten.

Miłego czekania ;)

7. ,,Nie pozwól mi upaść''

Czy czuliście się kiedyś tak, że baliście się nadchodzącego dnia choć tak naprawdę nie wiedzieliście co was czeka? Mam tak od kilku dni. Nie mam pojęcia dlaczego, ale nie chce żeby ten weekend się zaczynał. Niestety, szczęście się do mnie nie uśmiecha. Zawsze uwielbiałam soboty, ale dziś przez tą cholerną kobiecą intuicję chce aby już się skończyła. Siedziałam tak jeszcze może z pięć minut i ruszyłam wolnym krokiem do wyjścia. Niechętnie otworzyłam drzwi i leniwym krokiem schodziłam po schodach co jakiś czas ziewając przeciągle. Od strony drzwi wejściowych usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odwróciłam wzrok w ów stronę i doznałam szoku. CO.ON.TUTAJ.ROBI?!
Mój wewnętrzny głos krzyczał na mnie. ,,To twoja wina! Dlaczego nie posłuchałaś tej głupiej intuicji?! Teraz siedziałabyś w pokoju i nie miała byś problemów, a on nie wiedział by, że tutaj jesteś. Ale ty nie, bo po co?'' Ugh, zamknij się. Pobiegłam szybko do 'swojego' pokoju. Zatrzasnęłam drzwi i skuliłam się w kącie.

* Perspektywa Liama *

Usłyszałem dzwonek do drzwi.
-Liam, otwórz!- z salonu dobiegły mnie krzyki przyjaciół.
-A co? Wam dupy do sofy przyrosły, czy co?- mruknąłem odstawiając swój kubek z herbatą i skierowałem się do drzwi.
-Mogę w czymś pomóc?- spytałem na powitanie.
-Hej, ja do Victorii, jest?- spytał.
-A ty jesteś...- posłałem mu niepewne spojrzenie.
-O przepraszam. Gorg, chłopak Victorii.- uśmiechnął się przyjaźnie.- O cześć mała.- spojrzał przez moje ramie, na co od razu się odwróciłem napotykając zaspaną dziewczynę. Kiedy zobaczyła chłopaka jej oczy rozszerzyły się do granic możliwości i uciekła z powrotem do pokoju. Odwróciłem z powrotem wzrok na gościa posyłając mu pełne niezrozumienia spojrzenie.
-Wy nic nie wiecie.- bardziej stwierdził niż spytał.- Vici, ona jest... była, zresztą sam już nie wiem... prostytutką.- szepnął, a ja nie dowierzałem, jak to ona?- Próbowałem ją z tego wyciągnąć, ale ona nie mogła przestać. Chciałem być cały czas koło niej, ale musiałem wyjechać za miasto, teraz jest pewnie na mnie zła.- posłał mi pełne smutku spojrzenie.- Mógłbym z nią porozmawiać?- dodał po krótkiej chwili.
-Tak, wejdź...-powiedziałem jeszcze z dużym szokiem.

Perspektywa Victorii *

Siedziałam w kącie pokoju przyciskając kolana mocno do brzucha, a z oczu leciały mi pojedyncze łzy. Hałas na korytarzu mówił tylko jedno- ktoś tutaj idzie. Zadowolona z zatrzaśniętych drzwi obserwowałam ruszającą się klamkę.
-Victoria otwórz...- ten głos, zadrżałam.- proszę, porozmawiajmy. Kochanie?- spytał łagodnie. Gwałtownie wstałam z miejsca wściekła podchodząc do drzwi i je otwierając.
-Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj, rozumiesz?!- wrzasnęłam.- Nie masz prawa, nie masz prawa od tych trzech pieprzonych miesięcy, które musiałam przesiadywać w tym gównie!- krzyknęłam.- Za Lily! Za co? Dlaczego?- łkałam i biłam go po klatce piersiowej.
-Zamknij się rozumiesz?- szepnął mi do ucha.- Albo spotka cię to samo co twoją kochaną Lil.
-No to na co jeszcze czekasz kurwa?! Dalej! Tu i teraz!- szczerze? Chciałam żeby to zrobił, miałam już dość wszystkiego. Chwycił mnie za ramie i spojrzał wściekle prosto w oczy.
-Jeszcze raz mi uciekniesz, a twoje życzenie się spełni.- szepnął.- A teraz się pakuj i jazda do wozu, a powiedz tylko temu chłoptasiowi prawdę, a on jak i jego kumple...-przejechał palcem po szyi.- kaput.- otworzył szeroko oczy po czym jak gdyby nigdy nic wyszedł z pokoju. Zrobi coś chłopakom... O Boże! Tylko nie to! Wyjęłam z pod łóżka walizkę i zaczęłam wrzucać do niej wszystkie swoje rzeczy. W trakcie zapinania torby usłyszałam ciche pukanie do drzwi. Przestraszona dopięłam suwak i uchyliłam niepewnie drzwi. Widząc zmartwione twarze przyjaciół uśmiechnęłam się delikatnie.
-Vici, o co tutaj chodzi? Jaka Lily? Dlaczego on chce coś ci zrobić?- Louis zaczął sypać pytaniami, a ja nie wiedziałam co im powiedzieć.
-Za dużo pytań Lou.- powiedziałam szybko odwracając wzrok od całej piątki.
-Spójrz na mnie.- usłyszałam cichy głos Nialla. Chwycił delikatnie mój podbródek i podniósł go zmuszając mnie do spojrzenia mu prosto w jego niebieskie oczy.
-Martwimy się o ciebie po prostu mała.- usłyszałam za sobą opanowany głos Zayna.
-Dziękuję i nie zapomnę wam tego do końca życia, ale ta cała sytuacja jest zbyt skomplikowana.- posłałam im przepraszające spojrzenie.
-To nam to wytłumacz.- poprosił Louis siadając na łóżku. Westchnęłam cicho. Próbowałam ogarnąć wszystkie myśli w głowie co nie było takim łatwym zadaniem.
-Najpierw sama musiałabym to zrozumieć.- odparłam zgodnie z prawdą.
-Skarbie, choć już.- w gardle stanęła mi ogromnych wielkości gula, a w oczach zebrały się łzy. Moim ciałem ogarnęły nieprzyjemne drgawki, a przed oczami nastała ciemność. Czy ja oślepłam? Słyszałam pojedyncze wyrazy, które nie chciały złożyć się w spólną całość. Ktoś potrząsnął moim ciałem, ale to mnie już nie obchodziło, byłam gdzieś indziej. W miejscu gdzie pierwszy raz byłam szczęśliwa po śmierci rodziców.

Do moich uszu doszedł cichy dźwięk pukania. 
-Proszę.- powiedziałam ledwo słyszalnie. Drzwi lekko się uchyliły, a do pomieszczenia wszedł blondyn o miodowych oczach. Uśmiechnął się do mnie delikatnie. Nie odwzajemniłam tego gestu, nie potrafiłam już.
-Cześć, jestem Max, a ty?- usiadł na skraju łóżka, na co jeszcze bardziej się skuliłam.
-Co tutaj robisz?- zignorowałam jego pytanie. 
-Jestem synem Ann.- podniosłam na niego swój wzrok. Uśmiechnęłam się smutno i jeszcze bardziej wtuliłam w poduszkę.
-Przyniosłem ci coś do jedzenia, ponoć lubisz sałatki. Przyniosłem ci owocową może polubisz.- zaczął wyjmować jakieś pudełka z torby, której wcześniej nie zauważyłam.
-Już nie lubię.- odparłam niezbyt miło i zamknęłam oczy. Mama je lubiła...
-To może przynieść ci coś innego? W stołówce jest duży wybór, powiedz co chcesz, a zaraz ci przyniosę.- mówił jak nakręcony. 
-Chce żebyście przestali udawać, że wam na mnie zależy.- powiedziałam cicho wciąż nie otwierając oczu.- Nie lubię kłamstwa i Anna dobrze o tym wie, ale wciąż to robi.- wymruczałam w poduszkę.
-Naprawdę jesteś dla niej ważna, w domu ciągle o tobie opowiada.- odparł.
-Nie.- powiedziałam szybko, a na potwierdzenie swoich słów pokręciłam energicznie głową.- To jest litość, a ja jej nie potrzebuję.- odwróciłam się na drugi bok dając chłopakowi do zrozumienia, że rozmowa jest już skończona. Za plecami usłyszałam ciche westchnienie po czym on wyszedł zostawiając mnie samą w pokoju.

* Następnego dnia *

-Cześć bezimienna.- do mojego pokoju wtargnął wysoki brunet. Uciekłam na moje łóżko podkulając pod siebie nogi. Ze strachem przypatrywałam się poczynaniom chłopaka. Nic nie robił, po prostu stał i się na mnie gapił. 
-Nie patrz się tak na mnie.- szepnęłam i odwróciłam od niego wzrok. 
-Jestem Gorg, kolega Maxa. Znasz go już?- pokiwałam niechętnie głową.- On nie mógł dzisiaj przyjść. Poprosił mnie żebym go zastąpił.- wypuścił powietrze ze świstem.- Kurde no.- podniósł lekko głos na co podskoczyłam ze strachu. Spojrzałam w jego stronę. Chłopak wpatrywał się w swój telefon z wyraźnym niezadowoleniem.- A już cię polubiłem.- wymamrotał niewyraźnie pod nosem.- Jesteś jedyną dziewczyną co wciąż nie gada i mam cię zostawić? Mogę sobie zrobić chociaż z tobą zdjęcie? Chcę mieć na pamiątkę, że taka osoba istnieje.- zagryzłam dolną wargę. Pokiwałam ledwo zauważalnie głową na 'tak'. Gorg przysiadł się koło mnie i delikatnie objął mnie ramieniem. Wyciągnął rękę z telefonem i po chwili było słychać charakterystyczny dźwięk migawki aparatu.
-Ślicznie wyszłaś. Spójrz.- pokazał mi zdjęcie.
-Kłamać to ty umiesz.- przyglądałam się swojej bladej twarzy i podkrążonym oczom.- Wyglądam jak zombie. Jak nie gorzej.- dotknęłam opuszkami palców swojego policzka i pokręciłam z politowaniem głową.
-Jesteś po prostu wymęczona i musisz coś zjeść. Choć.- wstał gwałtownie i wyciągnął w moją stronę rękę. Niepewnie chwyciłam jego dłoń i wstałam z wygodnego łóżka.

     ~*~

Nadal nie wiem po co mnie tutaj zabrał, ale po tym jak poczułam te wszystkie niesamowite zapachy miałam ochotę dziękować mu na kolanach. Usiadłam przy jednym ze stolików i przyglądałam się pomieszczeniu. Beżowe ściany, jasne panele i dużo okien. Usadowiłam się wygodniej na krześle i spojrzałam w stronę lady gdzie stał brunet. Odwróciłam od niego wzrok na swoje splecione palce. Dlaczego on mi pomaga, przecież mógłby mnie ignorować tak jak większość tutaj. Westchnęłam cicho. Usłyszałam głośny stukot obcasów. 
-Cześć mała szmato.- do moich uszu dobiegł przesłodzony głos Loren. 
-Dziwka się odzywa.- bąknęłam sama do siebie, ale najwyraźniej usłyszała bo podeszła bliżej mnie i przyłożyła swój palec do mojego policzka wbijając w niego swój długi pomalowany na oczojebny róż paznokieć.
-Jak mnie nazwałaś?- powiedziała z wściekłością.- Kurwa pytam się o coś!- wrzasnęła tak głośno, że kilkanaście par oczu przebywających w tym pomieszczeniu posłało mi współczujące spojrzenie.
-Och Loren nie wiedziałam, że masz takie problemy ze słuchem, trzeba by było coś z tym zrobić, nie sądzisz?- uśmiechnęłam się słodko i zamrugałam kilkakrotnie powiekami żeby dodać lepszego efektu. Nigdy nie potrafiła ukrywać emocji, była wściekła i to tak na maksa. Z satysfakcją wstałam od stołu i podeszłam do stojącego niedaleko Gorga. Przyglądał mi się z wyraźnym podziwem.
-Wow. To było...wow.- zrobił wielkie oczy.
-Twój zasób słownictwa mnie onieśmiela.- odebrałam od niego moją porcję kurczaka z warzywami i usadowiłam swoje zacne cztery litery na krześle stojącym nieopodal. Zjadłam szybko swoją porcję i oddałam talerz kucharce. Nie zastanawiając się gdzie wywiało mojego towarzysza wróciłam do swojego pokoju. Podeszłam do małej półki i z pomiędzy książek wygrzebałam starannie zapakowaną kopertę. Ostrożnie ją otworzyłam i siadając na rogu łóżka zagłębiłam się w czytaniu.

                                                                                                          Londyn, 18.07.2010 r.
Droga Victorio!

Cześć! Mam nadzieję, że dajesz sobie radę. Sama nie wiem do końca co chcę ci napisać w tym liście, ale obiecałam, że będę do ciebie pisać raz w tygodniu i tej obietnicy dotrzymam. 
Harry wziął udział w xFactorze i wiesz co? Przeszedł dalej! Nawet nie wiesz jak bardzo jestem z niego dumna! Jest jeden, chyba duży problem...  cały czas o ciebie wypytuje. Polubił cię. Bardzo. Chciał nawet ostatnio do ciebie przyjść, ale nie wiem czy to jest dobry pomysł. 
Ale dość o Harrym! Mi przecież ciebie też brakuje... Tyle razy chciałam ciebie z tam tond zabrać. Dobrze jednak wiesz jaką mam teraz sytuację. 
Ostatnio był u mnie. Nie zgodziłam się żeby wrócił. Za dużo mnie to kosztowało i wystarczająco dużo jak na swój wiek przeszedł mój brat. Nie chce narażać go znowu na jego towarzystwo. 
Za trzy dni kolejny występ Harrego. Mam nadzieję, że przejdzie. Dobrze wiesz jak bardzo jest zdolny. Nie wiem po kim ma zdolności wokalne, bo na pewno nie po mnie. Może od kogoś z dalszej rodziny? Nieważne. 
Tęsknie bardzo, bardzo mocno.

                                                                                                                     Buziaki

                                                                                                                                            Gemma Styles

Uśmiechnęłam się na samą myśl o przyjaciółce. 
Schowałam kartkę z powrotem do koperty i włożyłam do małej szafki przy łóżku. Przez dłuższy czas zastanawiałam się co ze sobą począć aż doszłam do wniosku, że wypadało by odpisać przyjaciółce. Przeszukałam cały pokój w poszukiwaniu jakiejś kartki. Na marne. Wypuściłam powietrze ze świstem układając w głowie plan przedostania się do pokoju pani Ann. Niechętnie nacisnęłam klamkę, ale natychmiastowo ją puściłam. Stałam przed drzwiami i wlepiałam w nie swój przenikliwy wzrok. Raz kozi śmierć. Zdecydowanym ruchem ręki otworzyłam duży prostokąt, który był jedyną przeszkodą przed znalezieniem się na korytarzu. Stawiając ostrożnie kroki i starając się ignorować ciekawskie spojrzenia dotarłam w końcu pod białe, oszklone drzwi. Delikatnie zapukałam i czekałam aż ktoś mi otworzy. Po chwili przede mną stał wysoki blondyn. Super. Jak on miał? Matt, nie. Max!
-O cześć!- uśmiechnął się radośnie.
-Um... hej.- mruknęłam nie odwzajemniając jego entuzjazmu.- Przyszłam do Ann. Jest?- włożyłam ręce do moich czarnych rurek. Chłopak pokiwał tylko głową i wpuścił mnie do środka.
-Cześć skarbie!- do moich uszu dobiegł radosny głos, a zaraz zza drzwi prowadzących zapewne do jednej z sypialni wyłoniła się drobna, niska czterdziestoletnia kobieta. Jej twarz jak zwykle gościł szeroki uśmiech, a w oczach migotały wesołe ogniki.- Jak się cieszę, że w końcu wyłoniłaś się z tego swojego lokum. Już myślałam, że spędzisz tam resztę swojego życia. Ale dobrze, dobrze. Jesteś jeszcze młodziutka. No, ale ja tutaj gadam i gadam, a pewnie masz ciekawsze rzeczy do roboty. Mów mi co chciałaś dziecko.- uśmiechnęła się serdecznie.
-Ja tylko jakąś kartkę chciałam.- wydukałam.
-Kartkę? A na co ci kartka dziecko? Chyba, że zamierzasz pisać list miłosny do ukochanego. Och! To już zupełnie inna sprawa.- zachichotałam cicho pod nosem i pokręciłam głową z niedowierzania. 
-Nie pani Ann. Chciałam napisać list, ale do przyjaciółki. Muszę w nim pogratulować występu Harrego w xFactorze.- tak. Często opowiadałam tej kobiecie o Gemmie, Harrym, no i oczywiście o Kubie. Godzinami mogłam wspominać o naszych głupich pomysłach, które później kończyły się dwutygodniowym szlabanem. Jednak zawsze było warto.
-Było tak od razu!  Wiesz, z twoich opowieści wnioskuje, że byliście sobie z Harrym bardzo bliscy. Nie zdziwiła bym się gdybyś za jakiś czas przyszła do mnie i osobiście przedstawiła swojego chłoptasia.- zaszczebiotała. 
-Nie Ann to tylko przyjaciel. Wątpię żeby było między nami coś więcej. Zwłaszcza, że dawno go już nie widziałam. Zresztą Gemma też tutaj dawno nie zaglądała, no ale nie dziwię jej się. Ostatnio ma dużo na głowie. Zresztą, nieważne.- sprostowałam.
-Zaproś ich.- odparła stanowczo.- W przyszły wtorek są dni odwiedzin. Ty się ucieszysz jak oni przyjdą, a i ja w końcu będę mogła poznać tego twojego Harrego.- zachichotałam pod nosem posyłając kobiecie ciepły uśmiech. Ona czasami potrafi być naprawdę niemożliwa. Odebrałam od niej plik kartek i wyszłam z pomieszczenia kierując się do swojego pokoju. Na odchodne mówiąc zwykłe ,,Pa''. 

* Kilka dni później w domu Gemmy i Harrego *

-Gemma! List do ciebie!- wysoki brunet wkroczył do salonu i wręczył siostrze pocztę.
-Dzięki.- posłała mu wesoły uśmiech i wzięła się za otwieranie.- Co to może być...- wymruczała pod nosem i wyjęła białą kartkę.- Droga Gemmo!- przeczytała na głos nagłówek.- Wow, jak oficjalnie.- zachichotała.
-Dalej czytaj.-zniecierpliwiony loczek usiadł na oparciu fotela i przybliżył głowę do kartki chcąc jak najwięcej zobaczyć.
-Ok, ok.- odsunęła list od Harrego.- Cieszę się, że napisałaś. Nawet nie masz pojęcia jak tutaj jest nudno! Niby jest tu wiele osób z którymi mogłabym się poznać, ale po co? Nieważne... Długo myślałam czy zrobię dobrze pisząc to. Raz kozi śmierć. W sobotę są takie jakby ''dni otwarte'' jeżeli mielibyście ochotę, przyjedźcie. Wszystko zaczyna się od dziewiątej rano, ale proszę. Nie przychodźcie tak wcześnie. Twoja Veronica. Ps. Pozdrów Hazze.- po przeczytaniu nastała cisza. Nikt nie wiedział co zrobić, z jednej strony cieszyli się, że będą mogli zobaczyć się z przyjaciółką, z drugiej mieli mnóstwo pytań i zero odpowiedzi.

* Sobota. W domu dziecka. *

Ciche pukanie rozniosło się po pokoju. Nosz cholera!
-Dajcie mi wszyscy święty spokój!- zaszlochałam w poduszkę.
-Veronica wpuść mnie. Proszę...- jeszcze tego tu brakowało.
-Nigdzie nie idę!- zaprotestowałam od razu po otwarciu drzwi. 
-Przecież ci nie każe.- wzruszył ramionami i usiadł na łóżku.
-To po co przyszedłeś?
-Chciałem... chciałem powiedzieć ci cześć.- uśmiechnął się.
-Aha to... cześć.- dobra, nie wiem o co mu chodzi, ale wiem jedno. Jest mi strasznie niezręcznie.
-Płakałaś?- czemu on się tak patrzy? Ja się chyba boję...
-Może.- otarłam strużkę słonej cieczy z mojej twarzy i uśmiechnęłam się do chłopaka. Odwzajemnił ten geścik, a mi się zrobiło tak jakoś miło.
-To nie rób tego więcej. O wiele ładniej wyglądasz kiedy się uśmiechasz.- dobra, takie teksty to nie do mnie! 
-A tak zmieniając temat, widziałeś może gdzieś taką dość wysoką dziewczynę, takie coś typu rude włosy i chłopaka, który... ma kręcone włosy!- ja mistrzyni opisywania.
-Wiesz... dość dużo tutaj takich kolesi, ale niedawno widziałem tutaj taką dziewczynę. Była gdzieś koło stołówki.- wyjaśnił szybko.
-Dziękuję!- wręcz krzyknęłam podnosząc się z szybkością światła z łóżka i obdarowując chłopaka buziakiem w policzek.- Pa Max!- wychyliłam się zza drzwi przypominając sobie o chłopaku wciąż siedzącym w moim pokoju. 
Biegłam ile sił w nogach modląc się w duchu żeby dziewczyna była gdzieś w pobliżu stołówki. Co chwilę kogoś potrącałam krzycząc za sobą wyłącznie ''przepraszam''. Kiedy w końcu dotarłam w upragnione miejsce okazało się, że rudowłosej nigdzie nie ma. Myśląc, że poniosłam klęskę wolnym krokiem zmierzałam z powrotem do swojego pokoju. 
Jak ja mogłam być aż taka głupia? Komu by się chciało jechać tutaj tyle czasu, żeby się ze mną spotkać? Prawda jest taka, że nikomu. Nie byłam warta tego żeby ktoś marnował na mnie tyle czasu. Westchnęłam cichutko pod nosem i otworzyłam już tak dobrze znane mi drzwi. Jakie było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam postać siedzącą na małym drewnianym taboreciku, który zazwyczaj jest stosowany jako mały stolik na herbatę lub książkę.
-Czego chcesz?!- warknęłam do postaci. 
-Może tak na początku dzień dobry?- uśmiechnął się łobuzersko. Podeszłam bliżej chłopaka i spojrzałam prosto w jego niebieskie oczy. Kiedyś dała bym wszystko, żebym mogła się w nie wpatrywać. Uwielbiałam ten stan kiedy traciłam poczucie czasu. Nadal by tak było, ale jak to się mówi: ,,było i minęło''. 
-Wolę nie.- rzuciłam w jego stronę wściekłe spojrzenie. Zdenerwowana zaczęłam krążyć po pokoju próbując to wszystko ogarnąć.
-Przestań.- mruknął.- Zaraz mi się w głowie zacznie kręcić.- zaśmiał się jakby powiedział nie wiadomo jak świetny dowcip. 
-Może stracił byś przytomność i ze spokojem mogłabym zrzucić cię z okna.- z nadzieją spojrzałam na podwórko, które znajdowało się dwa piętra niżej. 
-Ha ha.- jego sarkastyczny ton jeszcze bardziej mnie rozzłościł, ale nie miałam już siły, a tym bardziej ochoty żeby się z nim sprzeczać.
-Po co tutaj przyjechałeś?- zacisnęłam dłonie w pięści próbując rozładować złość.
-Pogadać.- jego wyraz twarzy momentalnie spoważniał. Jego oczy pociemniały i wywiercały we mnie ogromną dziurą. Coś się dzieje...
-Już do tego nie wracam.- powiedziałam stanowczo i usiadłam na krześle pod oknem wpatrując się w chłopaka. O nie mój drogi. Ja też potrafię stawiać na swoim.
-Cholera Veronica!-  wstał gwałtownie kopiąc przy okazji taboret, który z hukiem odbił się od ściany i już ze złamaną nogą wylądował na podłodze. Szkoda, lubiłam go...
-Nie krzycz.- powiedziałam spokojnie.- Nie jesteśmy tutaj sami. Chyba nie chcesz żeby ktoś tutaj przyszedł.
-I tak wiem, że TO masz.- syknął po czym wyszedł wściekły z pomieszczenia. 
-Vici...- spojrzałam na zmartwionego chłopaka stojącego w progu.- Wszystko dobrze?- tak, a oczy to mi się pocą. Wstałam z krzesła ocierając wilgotne policzki i podchodząc do chłopaka. Wtuliłam się delikatnie w jego ciało. Jego dłoń delikatnie wplątywała mi się w włosy, a on raz po raz szeptał mi ciche ,,wszystko będzie dobrze''.
-Max...-wyszeptałam.
-Słucham cię Vici.- odsunął się ode mnie delikatnie.
-Nie pozwól mi upaść...

Tydzień po tygodniu Michigen udowadniał mi, że mogę mu zaufać. Pewnego dnia przyszedł do mnie, był wyraźnie zdenerwowany...
-Cześć Max, stało się coś?- spojrzałam na zmartwioną twarz przyjaciela.
-Nie...- podszedł do mnie i złożył na policzku delikatny pocałunek. No tak, jakby mogło się odbyć bez jego standardowego 'dzień dobry'.
-Jedziesz dzisiaj do miasta?- posłałam mu ciepły uśmiech i próbowałam odłożyć trzymaną przeze mnie książkę na półkę.
-Nawet o tym jeszcze nie myślałem, a co? Chciałaś coś?- usiadł na jeszcze nie posłanym łóżku i przyglądał się moim zmaganiom. Dlaczego ta półka jest tak wysoko? A może prędzej, dlaczego ja jestem taka niska?- Daj pomogę ci.-  podszedł do mnie i stojąc za mną wyjął z mojej ręki lekturę i odłożył na 'jej miejsce'.
-Dziękuję.- odwróciłam się w jego stronę, a widząc jak blisko mnie stoi oblałam się soczystym rumieńcem. Ominęłam chłopaka i usiadłam na krześle, a Max chichotając pod nosem wrócił na swoje poprzednie miejsce.- I z czego rechoczesz?- rzuciłam w jego stronę poduszką, która trafiła prosto w jego głowę. Widząc jego minę wybuchłam niekontrolowanym śmiechem.
-Dobra.- powiedziałam po tym jak udało mi się już trochę opanować.- Chciałam jechać do miasta i coś kupić, no i dawno już mnie tam nie było niech sobie ludzie przypomną jak wyglądam.- zaśmiałam się.
-To cię podwiozę. Bądź gotowa za pół godziny.- puścił mi oczko i wyszedł z pokoju.

Będąc gotowa już po dziesięciu minutach nie miałam pojęcia co zrobić z pozostałymi dwudziestoma. Krążąc po pokoju w moich dżinsowych krótkich spodenkach i białej zwiewnej bluzce wpakowałam do małej, beżowej torebki trzy listy. Miałam je już dawno wysłać, ale nie miałam do tego chęci, ani czasu.
-Mogłaś mnie zawołać, a nie stoisz tak sama w pokoju.- podskoczyłam ze strachu odwracając się twarzą do przyjaciela.
-Weź tak ludzi nie strasz.- zaśmiałam się i chwyciłam wyciągniętą dłoń chłopaka.







Od tygodnia ja i Max, Max i ja. Teraz tak można o nas mówić. Nie czuję się jakoś szczególnie... jest tak samo, może tylko On dał mi trochę lekkości i już się na dem nom nie wyżywa. Może trochę bardziej kolorowo? Nie, to na pewno nie... Bóg aż tak bardzo nie jest dla mnie łaskawy... 
Listy... od dawna nie dostałam ani jednego... zapomniała o mnie? Zapomniała o obietnicy...
Harry... ma nowych przyjaciół... już mnie nie potrzebuje... śpiewa, ślicznie śpiewa... jestem z niego dumna, szkoda, że nie mogę mu tego powiedzieć wprost...
Zaufanie... darzę nim tylko jedną osobę. Max...







Dzisiaj podjęłam ważną decyzję. Wyprowadzam się. Pani Ann chyba ze sto razy pytała czy jestem pewna tej decyzji. Nie wiem... Niczego w życiu nie jesteśmy pewni, ale ufam Max'owi i chcę zaryzykować. Chcę to zrobić dla niego...







Dwa tygodnie... mało... niby jest lepiej, ale nie dobrze... Chłopak jest moim wsparciem pomaga mi... Czegoś mi jednak brakuje... Może to Harry... może Gemma... albo po prostu świadomość, że nie dostaję już listów... dzięki nim czułam się ważna, potrzebna... wiedziałam, że mam kogoś kto jest w stanie zrobić dla mnie wszystko... Teraz jestem sama... nie żeby Max i ja, ja i Max się skończyło... Po prostu tego nie czuję... już mu tak nie ufam. Próbowałam, chciałam to zmienić... nie mogę... 







Znowu krzyk, stłuczone szkło i zniszczone meble, przecież tylko wyszłam po kawę... Spojrzałam na zakrwawioną rękę, boli... usiadłam w kąciku kuchni i zaczęłam cicho płakać... chciałam od niego uciec, uwolnić się, nie mogłam... był jak narkotyk, a najgorsze było to, że go kocham...
-Znowu ryczysz?- ostatnie słowa, więcej nie pamiętam...








Ciemność, przerażająca, ale jednocześnie uspokaja... 
Cisza, niepokojąca, ale koi...
I nagle szum, coś się przewraca, a ja przerażona... zwijam się w kłębek i czekam... ale na co? Nie wiem... ''Uważaj'' kobiecy szept jest blisko, za blisko... pisk strachu wyrywa mi się nie chciany...
''Jestem Lily'' znowu ten głos... ''Proszę, nie krzycz, głowa mi pęka całą noc nie spałam'' śmieje się jakby ze smutkiem, ale czy można się smutno śmiać? 
''Co tutaj robisz?'' teraz ja szepczę, niech będzie cisza, to uspokaja
''Sama się nie długo dowiesz... ''
_________________________________________________________________________________

Co mam tu powiedzieć... może na początku dziękuję i przepraszam. Potrzebowałam tej przerwy i to bardzo. 

Jestem też na siebie cholernie zła, bo wiele razy mówiłam sobie ''weź się w garść i napisz coś w reszcie'', ale kiedy kładłam ręce na klawiaturze wszystkie pomysły na dalsze losy pryskały jak bańka mydlana. 

Ten rozdział chciałam już wstawić w sobotę, ale miałam niespodziewany weekendowy wyjazd na biwak więc plany się trochę pokomplikowały.

Co do rozdziału... nie jest taki jaki bym chciała, ale ocenę pozostawiam wam.

Chcę wam również podziękować za to, że odwiedzaliście mojego bloga mimo, że nie dodawałam żadnego nowego wpisu.

To będzie już wszystko, nie chcę, żebyście się zanudzili. Następny rozdział mam już napisany więc możecie się go spodziewać w każdej chwili, a teraz przepraszam. Idę szukać chusteczek i będę oglądać romansidła.

Do zobaczenia! 

Cześć :)
Jejku, ale mnie długo tutaj nie było...
Na szczęście mam już napisany 7 rozdział i niedługo (kiedy skończę 8- chcę mieć coś na zapas) wrócę do was :)
Mogę wam zdradzić, że w następnych rozdziałach będzie trochę dziwnie? Tak, chyba to dobre określenie. Już niedługo ( bo 17.06.) będę miała większy luz w szkole więc czasu na pisanie będzie dużo, teraz poprawki i starania, żeby wypaść na koniec jak najlepiej, więc ciągle nauka, nauka i nauka...
POMOCY!!! Mózg mi się topi :(

ZAWIESZAM!!!

Przepraszam, ale nie mam czasu, ani weny na pisanie. Chciałabym też napisać kilka rozdziałów do przodu żebyście nie musiały tak długo czekać. Później bym tylko dodała i już... Mam też wrażenie, że nikt tego nie czyta, choć pokazuje mi, że mam kilka tam wyświetleń, to nikt nie komentuje i nie wiem czy robię to dobrze, czy nie. Czy mam coś zmienić. Myślałam też żeby usunąć bloga, ale nie wiem, zastanowię się jeszcze. Mam nadzieję, że was nie zawiodłam i mi to wybaczycie.
No i pamiętajcie Koffam was :***

Prośba

Mam do was taką prośbę o wsparcie. Mogłybyście polubić piosenkę naszych chłopców na tej stronie na facebook'u?
https://www.facebook.com/eskaTV/app_558655510851007
Mają prowadzenie, ale pokarzmy że Directionerek stać na więcej!!!

6. ,,Zaczynamy od początku...''

Ciemność, znów ta okropna ciemność, która pochłania mnie w całości. Próbuję wstać, albo chociaż doczołgać się do miejsca, w którym świeci chociaż mały promyk. Na marne. Ból, okropne pieczenie całego ciała. Ucisk w lewej nodze i metaliczny posmak w ustach. Spoglądam na moje bose stopy, a widok jaki doznaje doprawia mnie o mdłości i jeszcze większe obrzydzenie niż do tych czas. Odwróciłam szybko wzrok i przymknęłam mocno powieki. Chciałam się obudzić, przecież to tylko sen, tak naprawdę mnie tu nie ma, to się nie dzieje. No dalej! Otwieraj te oczy! Do cholery! Wypuście mnie z tond! Po moim ciele przeszła fala gorąca, a do nosa doszła dusząca woń. Z trudem łapałam kolejne porcje powietrza.

-Chciałaś nam uciec, tak? To teraz pocierpisz sobie jeszcze bardziej!- poczułam mocne uderzenie w brzuch, a z moich ust  zaczęła wypływać szkarłatna ciecz, którą po chwili zaczęłam się dusić.

-Pro...proszę przestań.- załkałam kuląc się na zimnej posadce. Do moich uszu doszedł głośny śmiech, a na swoim ciele poczułam kolejne kopnięcia i ciosy.

-Gorg! Wystarczy już!- usłyszałam donośny krzyk, który wypełnił całe pomieszczenie. Odwróciłam się w tamtym kierunku. Po moim policzku spłynęła łza, a za nią następna i kolejna mocząc moje i tak już zepsute ubrania. Mężczyzna podszedł do mnie powoli i nachylił się nad moim zdrętwiałym ciałem.

-Masz szczęście skarbie, ale następnym razem już ci się nie upiecze.- założył zagubiony kosmyk włosów za moje ucho, przez co przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze. Z pogardą spojrzałam na jego obrzydliwą twarz, po czym na niego naplułam.

-Pieprz się.- wysyczałam ze złością i odwróciłam od niego wzrok.

-Chętnie, ale tylko z tobą.- mogę się założyć, że teraz na jego twarzy zagościł wredny uśmieszek. 

-Gorg!- usłyszałam kolejny krzyk.- wyjdź.- powiedział już spokojnie. Mężczyzna poprzeklinał jeszcze cicho pod nosem po czym wyszedł z pomieszczenia. Usłyszałam kroki, które zbliżały się do mnie.

-Nawet nie próbuj do mnie podchodzić.-wychrypiałam, a z mojej buzi znowu pociekła krew.

-Victoria, musimy pogadać.- powiedział stanowczo.

-Nie mamy o czym!- krzyknęłam i gwałtownie wstałam, co nie było dobrym pomysłem. Ogromny ból w lewej nodze nasilił się, a ja z hukiem opadłam na podłogę.- Co chcesz się pałać w tym jak bardzo mnie skrzywdziłeś? Chcesz wiedzieć jak bardzo mnie to boli? Chcesz żebym ci wyznała, że nikomu nie zaufam już w stu procentach?!- poczołgałam się w kąt pomieszczenia i załkałam cicho.- Tego chcesz?- szepnęłam i wbiłam w niego swój wzrok.- Cholernie mnie to boli! Zaufałam ci! Czułam się przy tobie bezpieczna,a ty to wykorzystałeś! Pierwszy raz od dłuższego czasu byłam szczęśliwa! Myślałam, że wszystko się w końcu poukłada, będzie normalnie.- zaśmiałam się ze swojej głupoty.- Udało mi się w końcu wydostać z tego piekła, poznałam tych cudownych chłopaków, których w cale nie obchodziło kim tak na prawdę jestem. Niestety. Jak to zawsze coś musiało się spieprzyć i znowu jestem tu. Miałam taką małą nadzieję. Nadzieję, że zacznę od początku, spróbuję o tym zapomnieć i żyć jakby to się w ogóle nie wydarzyło, i kto wie? Może zdołała bym zaufać tej bandzie dziwaków?- uśmiechnęłam się na samą myśl o moich nowych znajomych. Mój towarzysz westchnął ciężko tym samym wyrywając mnie z zamyślenia. 
-Victoria, posłuchaj... proszę.- mówił cicho i z nadzieją. Nie odpowiedziałam. Nie wiedziałam co bym miała mu powiedzieć.- Pamiętasz jak kilka dni przed tym jak cię tutaj zabrałem zacząłem się ,,zmieniać''?- pokiwałam delikatnie głową.- Nie chciałem tego. Nadal żałuję, że odważyłem się ciebie uderzyć, ale myślałem, że jak będę to robił znienawidzisz mnie.- usiadł koło mnie i uśmiechnął się smutno.- Miałem nadzieję, że odejdziesz ode mnie i nie będę musiał cię tutaj zabierać. Naprawdę przepraszam, ale nie miałem wyjścia. Gdybym mógł cofnąć czas na pewno załatwił bym to jakoś inaczej. Ja... ja nadal cię kocham Victoria.- spojrzałam na niego z szokiem, ale jego obraz zaczął mi się rozmazywać. W tle słyszałam tylko jak echo ,,Kocham cię Victoria''.

* Perspektywa Harrego *

Boję się, że to co mi powiedziała Vici to nie cała prawda. Po tym jak przerażona weszła do domu mocno trzymając się przy Zaynie czułem, że jest coś jeszcze. Zapukałem do drzwi pokoju dziewczyny, ale odpowiedziała mi głucha cisza. Nacisnąłem delikatnie klamkę i zajrzałem do pomieszczenia. Widok jaki doznałem sprawił, że zrobiło mi się słabo. Dziewczyna właśnie leżała na łóżku i dusiła się swoją krwią. Zbiegłem szybko po schodach do salonu i spanikowany patrzyłem po twarzach przyjaciół.

* Perspektywa Louisa *

Siedzieliśmy całą piątką na kanapie i oglądaliśmy film, no może nie koniecznie wszyscy, Harrego gdzieś wywiało. O wilku mowa. Przyjaciel zbiegł po schodach z wystraszonym wyrazem twarzy i patrzył się na każdego po kolei.

-Co się stało?- jako pierwszy spytał Liam, no bo jakby inaczej.

-Bo ona... tam... ja nie wiem jak...- zaczął się okropnie jąkać. Nie chcąc dużej czekać zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pokoju dziewczyny. Sam nie wiem jak nazwać to co tam zobaczyłem. Podbiegłem do łóżka i zacząłem lekko szturchać Victorię żeby się obudziła.

-Przynieście miskę z wodą!- rozkazałem nawet nie patrząc na chłopaków.- I ręcznik!- dodałem szybko. Dziewczyna poruszała się niespokojnie mrucząc coś pod nosem. Przysłuchałem się.

-On mnie kocha...- wyszeptała, a po jej policzku spłynęła samotna łza. 

-Masz miskę, no i ręcznik.- odebrałem rzeczy od Zayna i wytarłem twarz dziewczyny białym materiałem. Victoria zerwała się nagle z miejsca. Jej oddech był ciężki, a spojrzenie nie mogło znaleźć jednego spokojnego punktu. Zeszła z łóżka i skierowała się do wyjścia z pokoju.

-Vici, gdzie idziesz?- dopiero teraz dziewczyna zwróciła na mnie uwagę. Jej smutne i zagubione oczy wpatrywały się we mnie zdezorientowane.

Dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko wyszła z pomieszczenia.

* Perspektywa Victorii *

Sama nie wiem co mam o tym myśleć. Od kąt z tam tond uciekłam w nocy często zdarzają mi się sny związane z tamtym miejscem, ale nigdy żaden nie był aż tak realistyczny. Jeszcze ta krew. Przekroczyłam próg łazienki i podeszłam do umywalki. Starannie obmyłam twarz i zęby. To wszystko mnie już przerasta. Od jakiegoś czasu zastanawiam się czy nie wrócić z powrotem do Polski. Tylko uciekanie od problemów nie oznacza ich końca...

* miesiąc później *

Zima minęła dość szybko, jest już styczeń chociaż można by powiedzieć, że niedawno jeszcze padał z nieba puszysty, biały śnieg. Przez ten czas cały czas przesiadywałam w 'swoim' pokoju. Dzięki temu nie miałam też żadnych kłopotów, ani nie narażałam na nic moich przyjaciół, tak osobiście, sama przed sobą mogę przyznać, że ta piątka nie całkiem normalnych chłopaków stała się dla mnie na prawdę ważna. Z rozmyślań wyrwało mnie pukanie do drzwi. Pewnie chcą sprawdzić czy jeszcze żyję. Robią tak przynajmniej dwa razy dziennie.
-Proszę.- powiedziałam niezbyt wyraźne, co było spowodowane mocnym przyciskaniem poduszki do twarzy.
-Victoria, może zejdziesz na dół? Zjadła byś coś?- usłyszałam niepewny głos blondyna.
-Dziękuję Niall, ale nie jestem głodna.- powiedziałam beznamiętnie i posłałam mu krótkie spojrzenie po czym znowu opadłam bezwładnie na pościele. Łóżko ugięło się od czyjegoś ciężaru, ale ja nie miałam nawet siły by sprawdzić co ta osoba wyprawia.
-Nie jadłaś nic od dwóch dni, martwię się o ciebie, my się o ciebie martwimy.- szepnął.
-Nie potrzebnie, jest ok.- uśmiechnęłam się do niego smutno.
-Nie kłam, przecież widzę, że coś jest nie tak.- popatrzył się na mnie tak, jakby wyczekiwał mojej reakcji, ale co ja miałam zrobić? Wykrzyczeć całemu światu swoją przeszłość i myśleć, że wszystko będzie dobrze? Tylko ja wiem, że dobrze nie będzie. Już od dłuższego czasu tak nie jest, więc po co udawać i okłamywać samą siebie? To bez sensu.
-Niall, ja...- przerwałam, sama nie wiem co chciałam powiedzieć.
-No co ty?! Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi, a ty nawet nie chcesz mi powiedzieć co się dzieje!- spuściłam wzrok na swoje splecione ręce. Było mi tak strasznie wstyd, powinnam mieć dla nich zaufanie, ale to jest zbyt trudny temat dla mnie.- Victoria, ja przepraszam, poniosło mnie i...- schował twarz w dłoniach.
-To nie twoja wina, masz rację. Należą wam się wyjaśnienia, ale nie potrafię.- westchnęłam cicho.- Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała wam powiedzieć całą prawdę, ale to jeszcze za wcześnie, proszę, zrozum...- szepnęłam. Chłopak przybliżył się do mnie i mocno do siebie przytulił. Przez moje ciało przeszły dreszcze.- Dziękuję.- uśmiechnęłam się delikatnie. Już wiedziałam, że to jest moje miejsce. Nigdzie nie wyjeżdżam.
_________________________________________________________________________________

Cześć :)
Jest taki... krótki i nie podoba mi się :-/
Ale chcę już dodać bo długo czekacie. Mówiłam, że będzie w miarę szybko, ale w zeszłym tygodniu miałam karę na komputer, a w tym miałam dość trudny okres i nie byłam w stanie nic napisać... ale dość użalania się nad sobą! Jak tylko wymyślę co ma być w następnym rozdziale od razu wezmę się za pisanie. Jak macie jakieś swoje pomysły to dodawajcie, może coś wykorzystam :)
Koffam Natt

Ps. Zapomniała bym! Pisałam wam już wcześniej i jak chcecie to dodam wam moje opowiadanie które wysłałam na konkurs z polskiego, więc wstawcie w komentarzach, czy wstawić, czy nie.
Pps. Aaaa! No i zastanawiam się czy nie założyć nowego bloga z jakimś innym opowiadaniem, piszcie w komentarzach co o tym myślicie

Przepraszam za wszystkie błędy ale pisałam na szybko.

Zmieniłam też trochę wygląd bloga. Co do tła, w przyszłych rozdziałach będziecie się dowiadywać o co chodzi :)

Liebster Award - ileś tam xd

Zostałam nominowana przez nataszę z http://druga-szansa-opowiadanie-1d.blogspot.com
Dziękuję ci bardzo :)

Pytania i odpowiedzi:
1. Jaką książkę ostatnio czytałaś?
Jestem w trakcie czytania drugiej części powieści Anny Ficner- Ogonowskiej.
2. Masz już ferie?
Tak ^^
3. Wierzysz w Boga?
Sama nie wiem czy to można nazwać wiarą, więc raczej, nie.
4. Umiesz jeździć na nartach?
Nie.
5. Wolisz po, rock, czy hip-hop?
Wszystko po trochu. Nie posiadam ulubionego gatunku, i często kończy się to tak, że pop łącze z hip-hopem, lub rege (nie wiem jak to się piszę xD) albo jeszcze czymś innym.
6. Kiedy masz urodziny?
25. sierpnia, a Liam 29. ^^
7. Ulubiony film?
Nie posiadam, ale uwielbiam romantyczne komedie.
8. Co robiłaś w nowy rok?
Byłam na jakiejś wsi ( hahaha ) gdzie zrobili imprezę, poznałam nowe (fajne, naprawdę fajne) towarzystwo. Tańczyłam, śpiewałam ( O bosz -_-'' ) i no po prostu byłam sobą :)))
9. Lubisz imprezować?
Zależy z kim i gdzie, ale jeżeli w pobliżu są moi zajebiści przyjaciele to jak najbardziej :)
10. Wolisz opowiadania zwykłe, czy fantasy?
Oba rodzaje przypadły mi do gustu.
11. Lubisz mnie XD
Nie... KOCHAM :D  :***

Moje pytanka:
1. Ulubione zajęcie w wolnym czasie?
2. Lubisz rysować?
3. Louis vs. Niall
4. Lubisz czytać?
5. Jak myślisz, chłopcy z 1D przyjadą w końcu do Polski, czy ten występ 1 lipca to tak naprawdę bujdy?
6. Wierzysz w kosmitów xd
7. Ulubione zwierze?
8. Widzisz jak twoja przyjaciółka całuje się z twoim chłopakiem (jak nie masz to sobie wyobraź :P ) co robisz?
9. Twoi rodzice mówią ci, że wyjeżdżacie z miasta, nie wiadomo na jak długo, prawdopodobnie na zawsze. Musisz zostawić przyjaciół, szkołę i wszystkie dotychczasowe plany. Do tego okazuje się, że zamieszkasz w miejscu, które nienawidzisz. Jak reagujesz?
10. Masz jeszcze jakieś pluszaki?
11. Podoba ci się mój blog?

Blogi, które nominuję:
http://harrykochakotki.blogspot.com
http://lovecarrotslikelouis.blogspot.com
http://the-chance-for-love.blogspot.com
http://light-in--the-tunnel.blogspot.com
http://zgonboonedirection.blogspot.com

Niestety nie posiadam więcej do nominacji :(
Następny rozdział powinien pojawić się w miarę szybko, bo dostałam jakiegoś olśnienia i zdobyłam mnóstwo pomysłów.
Jeszcze raz dziękuję za nominację :)))
Koffam Natt 

Sto lat :*

Dzisiaj swoje urodzinki ma Hazza, niestety nie zdążę napisać nic więcej więc takie życzenia jak ma Louis napiszę prawdopodobnie jutro. Jeszcze raz wszystkiego naj Harry :*

5 ,,Piekło powraca''

* Perspektywa Liama *

Przetarłem leniwie oczy i wstałem z wygodnego łóżka. Podszedłem do szafy. Wyciągnąłem z niej jakieś dresy i T-shirt. Wszedłem do łazienki i przebrałem się szybko. Wyszedłem z pokoju i skierowałem się w stronę kuchni z zamiarem zrobienia sobie śniadania. Do miski wsypałem płatki, które zalałem mlekiem. Ruszyłem w stronę salonu, gdzie usiadłem na sofie. Włączyłem jakiś głupi program w telewizji i konsumowałem jedzenie.

* Perspektywa Harrego *

Ze snu wyrwał mnie głośny dźwięk budzika. Zacząłem szukać ręką po stoliku nocnym nadal nie otwierając oczu, aż w końcu udało mi się wyłączyć to przekleństwo. Odwróciłem się na drugi bok i próbowałem wrócić do przerwanego snu.

* Perspektywa Zayna *

Z wciąż zamkniętymi oczami wszedłem do łazienki i wziąłem szybki prysznic. Na pralce znalazłem jakieś dresy, które założyłem i zszedłem na dół gdzie siedział już Liam.
-Hej.- brunet odwrócił się w moją stronę i posłał mi przyjazny uśmiech.
-Cześć Zayn.- do buzi wpakował kolejną porcję płatków, a ja się dziwiłem jak ten człowiek może to jeść widelcem? Poszedłem do kuchni gdzie zrobiłem sobie tosty i zaparzyłem kawy. Dosiadłem się do Liama i zacząłem oglądać jakiś program w TV.

* Perspektywa Nialla *

Niezadowolony otworzyłem oczy i spojrzałem na zegarek. Była 10.15.
-Pora wstawać Niall.- powiedziałem sam do siebie. Założyłem na siebie dżinsy i białą bluzkę po czym zszedłem na dół do kuchni gdzie zaparzyłem sobie herbaty i zrobiłem kanapki, po czym dołączyłem do siedzących w salonie chłopaków.

* Perspektywa Louisa *

Do moich uszu dotarła jakaś melodyjka. Założyłem na głowę poduszkę i próbowałem spać dalej, niestety nie było mi to dane. Dźwięk się nasilał. Z szafki chwyciłem telefon i widząc kto do mnie dzwoni uśmiech sam wkradł mi się na usta.
-Tak mamo?

* Perspektywa Victorii *

Otworzyłam niechętnie oczy. Do mojej głowy od razu uderzyła fala wspomnień z wczorajszego dnia. Po policzku spłynęła mi łza. Potrząsnęłam szybko głową żeby wyrzucić z niej negatywne myśli. Zeszłam z łóżka i poszłam do łazienki po drodze wyciągając z szafy ciuchy. Zrobiłam poranną toaletę, przebrałam się i zeszłam na dół. Nie miałam jednak ochoty gadać na razie z nikim. Więc skierowałam się w stronę mini studio nagraniowego. W głowie cały czas plątał mi się tekst piosenki, którą kiedyś sama wymyśliłam, niestety nie było okazji nikomu jej zaprezentować, może to i dobrze, przynajmniej nie będę zdana na pośmiewisko. Przybliżyłam się do gitary i ostrożnie zdjęłam ją ze stojaka. Zaczęłam wygrywać pierwsze akordy, a po chwili słowa same wypłynęły mi z ust.



                                                Strach - paraliżuje łez więcej jak deszczu,gdy 
                                                      Ty - tak stoisz sam bezsilny w miejscu.
                                                       Świat - cały Twój świat nie ma sensu,

                gdy brak, kogoś kto żyję w pamięci w sercu.

Chwila sprawia że zaciśnięte usta drżą bo,

to czego doświadczasz nie doznałeś nigdy dotąd,

chcesz zasnąć, się nie zbudzić, bo nie ma po co 

albo podciąć żyły, i wyskoczyć przez okno.

Tylko dokąd? I dlaczego tak łatwo się poddać 

skoro każdy problem na pewno przecież da się rozwiązać.

Pokonać, twardo stanąć na nogach,

iść drogą która czasem bywa tak słona, 

stanąć ponad, stan który łamie stawić czoła,

ludziom którzy tak na prawdę nic wiedza o nas,

zobacz, emocje żyją w nas wszystkich,

posłuchaj, co mówią - posłuchaj, usłyszysz.

Szept ciszy , dziś tylko ja i Ty.

Zaklęta bariera smutku przyjaciel znów milczy.

Ty wierzysz, że i tak przecież dobrze będzie,

że po burzliwej nocy Słonce i tak wzejdzie.

Chodź pewnie - minie kilka nocy na pewno,

nieprzespanych, bezsennych nocy wiem to 

w zdjęciach będziesz szukał, dnia wczorajszego

w zdjęciach będziesz szukał, odpowiedzi dlaczego!

To jeszcze nie koniec , tak łatwo się nie poddawaj.

To jeszcze nie koniec życie toczy się nadal,

każdy dramat nawet najmniejszy odbija się na nas,

ale to jeszcze nie koniec - weź się w garść i wstawaj.

Śmierć nie jest wyjściem, wiara daje wyjście 

Życie jak witraż z wielu części składa się tak myślę,

trzeba przetrwać, nawet myślami pamiętaj!

Nie schodzić na tą drogę która prowadzi na cmentarz.

Życie!! krótkie tak kruche jak wafle

jak powieki które podczas burzy drżą, delikatne.

Ja czasem na prawdę gdy nie mogę spać

od tak się martwię, przez nasz dziwny - świat.

Wszystko dziś raczej obojętne jest mi.

Nie powiem ci że będzie dobrze bez tego się prześpij.

Nie powiem Ci dzisiaj uśmiechnij, nie powiem,

popatrz - uśmiech ciężko dostrzec w załzawionych oczach.*

Popatrzyłam się na moje ręce delikatnie ułożone na strunach instrumentu. Te wszystkie myśli, wspomnienia i słowa, które  zostały wypowiedziane na wiatr. W tym momencie nie byłam już w tym pokoju. Przed oczami przelatywało mi mnóstwo obrazów. Wszystkie jakby na wyciągnięcie ręki, ale gdy tylko próbowałam je dotknąć od razu rozpływały się jak mgła. Przyjrzałam się dokładniej każdemu z nich. Uśmiechnięte twarze, iskierki w oczach i ot tak nagle to wszystko znika. Teraz przede mną widnieje obraz rozpaczy. Łzy, smutek i ból, który tak łatwo odczuć. Odsunęłam się do tyłu. Nie chciałam do tego wracać. Przede mną pojawiła się kolejna scenka. Tępo patrzyłam się w zapłakane oczy czternastolatka. Ostatni uścisk, ostatni pocałunek, ostatnie Kocham cię siostrzyczko. Z ust wyrwał mi się stłumiony krzyk, upadłam na kolana, a słone krople samowolnie spływały mi po policzkach.
-Kuba.- szepnęłam. Schowałam się w kąt pokoju i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej obejmując je rękoma. Na swojej dłoni poczułam delikatny dotyk. Odskoczyłam gwałtownie i niepewnie spojrzałam na osobę stojącą przede mną. Wstałam ostrożnie z podłogi i przylgnęłam do ciała chłopaka obdarowując go całusem w policzek.- Tęskniłam braciszku, tak bardzo za tobą tęskniłam. Przepraszam, że ci nie pomogłam, powinnam, ale tak bardzo się bałam. Nawet nie wiesz jak tam było strasznie. Tak ciemno... było tak strasznie ciemno.- płakałam w jego koszulkę, doszczętnie ją mocząc. Byłam taka szczęśliwa. On znowu tutaj jest. Przez głowę przebiegła mi tylko jedna myśl. Co on tutaj robi? Spojrzałam ponownie na jego twarz. Oddaliłam się błyskawicznie od ciepłego ciała bruneta. Wybiegłam z płaczem z pomieszczenia kierując się do drzwi wyjściowych.
-Victoria gdzie idziesz.- za sobą usłyszałam wesoły głos blondyna. Podskoczyłam ze strachu odwracając się do niego przodem. Jego mina od razu zrzedła.- Co się stało?- podszedł do mnie powoli, ale z każdym jego krokiem do przodu ja cofałam się o dwa do tyłu. Ręką próbowałam odnaleźć klamkę. W mojej głowie królowała tylko jedna prośba. Wypuście mnie z tond! W końcu się udało. Chwytając w rękę tylko moją torbę wybiegłam z domu. Bez celu przemierzałam kolejne ulice. Może nie do końca, chciałam pozbyć się z siebie całego strachu, bólu, tęsknoty i poczucia winy. 
Od godziny próbuję już zapomnieć o tym wszystkim co się stało kiedyś, ale nie mogę. Gdybym miała zapomnieć o tym wszystkim zapomniała bym o rodzicach, Kubie i choć tak bardzo bolesnych w tym momencie to i tak szczęśliwych chwil spędzonych przy boku Max'a. Pojedyncza łza mimowolnie spłynęła mi po policzku. Nie miałam już siły jej zetrzeć. Każdy mój krok sprawiał mi już ogromny ból, ale szłam dalej. Sama nie wiedziałam już dlaczego, ale po prostu czułam, że tak musi być. Nagle usłyszałam szybkie kroki w moją stronę. Gwałtownie obróciłam się za siebie, a widok jaki doznałam sprawił, że całe zmęczenie, ból i mocny uścisk w dolnej części brzucha od razu znikły. Zaczęłam biec przed siebie co chwilę potrącając jakiegoś przechodnia. Strach, który mnie ogarnął dodawał mi dodatkową motywację na ucieczkę. Jak oni mnie tutaj znaleźli? Przecież Londyn jest tak strasznie duży. Przez tą całą akcje z poznaniem chłopców kompletnie zapomniałam o tym, że tak na prawdę nie jestem jeszcze bezpieczna. To, że im uciekłam nie znaczy, że zostawią tą sprawę w spokoju. 
Skręciłam w drugą uliczkę z myślą, że uda mi się ich zgubić. Nie przerywając biegu obejrzałam się za siebie. Niestety, nadal biegli za mną, jedyne co się zmieniło to to, że byli coraz bliżej. Przyśpieszyłam tym samym skręcając w alejkę prowadzącą do parku. Jak na złość nikogo w nim dzisiaj nie było. Kolejny raz obejrzałam się za siebie. Nie było ich. Za mną rozciągała się długa ścieżka, lecz była pusta. Może ich zgubiłam? A może po prostu dali mi spokój? Przystanęłam gwałtownie i z trudem łapałam powietrze. Nagle usłyszałam za sobą szelest. Wyprostowałam się i ruszyłam przed siebie. Nie byłam w stanie już biec więc musiał wystarczyć mi chód. 
-A więc tutaj jesteś...- usłyszałam ochrypły, męski głos i towarzyszący mu śmiech drugiej postaci. Momentalnie przyspieszyłam nie zwracając już uwagi na mocny uścisk w klatce piersiowej. Gęsta mgła zasłoniła mi oczy. Nie! Nie mogę teraz płakać. Skręciłam w drogę wyprowadzającą z parku. Biegłam opustoszałą ulicą próbując dotrzeć pod odpowiedni adres.
-Victoria?- usłyszałam krzyk znajomego głosu. Podbiegłam do postaci i nie zwracając na nic uwagi wtuliłam się w niego. Nie mogłam utrzymać dłużej emocji, łzy spadały mi wodospadami mocząc koszulkę chłopaka. Oderwałam się od niego i spojrzałam na oprawców, którzy właśnie się oddalali.
-Vici? Kto to był?- spytał niepewnie.
-Ja... no bo... i w tedy... oni... no i później ty... a ja chciałam uciec...- zaczęłam się jąkać próbując opisać daną sytuację.
-Ciii... już dobrze, już wszystko dobrze...- przytulił mnie do siebie i szeptał na ucho delikatnie głaskając po plecach. Mój oddech powoli zaczął się uspokajać. Nawet nie wiem kiedy znaleźliśmy się w domu. Bałam się reakcji reszty, ale wiedziałam, że to jest nieuniknione. Mój wybawiciel, tak, mogę go tak nazywać, bo gdyby nie on pewnie nadal biegała bym bez skutku błądząc za odpowiednim adresem. Spojrzałam w jego przejęte tęczówki. Nie musiał nic mówić, w nich widziałam wszystko. Strach, troskę i złość. 
-Dziękuję Zayn.- szepnęłam i wtuliłam się w ciepłe ciało Mulata. Kolejne łzy ujrzały światło dzienne, ale tym razem były to łzy szczęścia. Tak, głupia sytuacja, gonią mnie jacyś psychole i gdyby nie Zayn to nie mam pojęcia co by się stało, ale ja się cieszę, że jednak chłopak tam był i mi pomógł. Spojrzałam kolejny raz na niego po czym ze spuszczoną głową pobiegłam do 'swojego' pokoju.
_________________________________________________________________________________

* Tałi- ,,To nie koniec/ This is not the end'' Wow! Sama jestem pod wrażeniem ^^
Tak, skromna ja xd 
Sprawy trochę się skomplikowały. Mogę wam już zdradzić, że główna bohaterka zamknie się w sobie. Jak myślicie, kto pomoże jej wyjść z ukrycia?
Ja wiem :)))
Do zobaczenia w następnym rozdziale kociaki.
Aaaa! Zapomniała bym! Pod poprzednim postem nie było w ogóle komków więc się smutam. Mam prośbę. Czy każdy z was mógłby zostawić po sobie chociaż mały komentarz? Może to być jedno słowo, po prostu chcę wiedzieć ile was tutaj jest i tyle. 
Koffam Natt :* 

4 ,,Prawda''

Przetarłam leniwie swoje oczy i rozejrzałam się po pokoju. Nadal nie wierzyłam, że tutaj jestem, czuję się... Potrzebna? Lubiana? Akceptowana? Te wszystkie uczucia kumulują się we mnie, ale to są dobre emocje w końcu wiem, że komuś na mnie zależy, przynajmniej na razie, do póki nie dowiedzą się prawdy...

* Perspektywa Nialla *

Nieprzytomny wychodzę z pokoju i przechodząc obok pokoju Victorii nadsłuchuję czy dziewczyna śpi spokojnie. Cisza. Powolnym krokiem schodzę po schodach i kieruję się do kuchni z zamiarem zrobienia sobie śniadania, kiedy do moich nozdrzy dostaje się słodki zapach naleśników. Zupełnie już obudzony szybkim krokiem wpadam do pysznie pachnącego pomieszczenia i patrzę na osobę stojącą przy kuchence. Z niedowierzaniem mrugam kilkakrotnie oczami, ale przede mną nadal stoi dziewczyna wesoło nucąca coś pod nosem. Najwidoczniej nie usłyszała jak wchodzę do kuchni.
-Dzień dobry.- mówię z uśmiechem spoglądając na Victorię stojącą na przeciwko mnie w nowych ciuchach.

-Cześć Niall.- patrzy na mnie wesoło po czym wraca do smarzenia naleśników.
-Harry się ucieszy kiedy zobaczy tą bluzkę.- uśmiechnąłem się.- lubi koty.- wyjaśniłem szybko.- Wow Victoria wyjdź za mnie, ale tu pięknie pachnie.- zachwyciłem się.
-Dziękuję.- odpowiedziała cicho nie odwracając wzroku od patelni.- Proszę.- podała mi talerz po brzegi wypełniony naleśnikami z czekoladą i bitą śmietaną.
-Dziewczyno kocham cię!- zawołałem wpychając pierwszego do buzi. Zatrzymałem drugiego w połowie drogi kiedy zauważyłem, że dziewczyna lekko się zmieszała, a z jej twarzy znikł uśmiech.- Ej co jest?- przyjrzałem się jej na co ona szybko odwróciła się do mnie tyłem.
-On też tak mówił.- szepnęła po czym opuściła pomieszczenie.




* Perspektywa Victorii *

Wyszłam szybko z kuchni nie zwracając uwagi na zaciekawione spojrzenia chłopaków. Weszłam do ''swojego'' pokoju i osunęłam się po drzwiach na podłogę. Schowałam twarz w dłoniach, nie potrafiłam ukrywać już dłużej emocji. Te wszystkie cudowne chwile spędzone z nim powróciły do mnie. Kocham Cię
Te słowa tak bardzo cieszą ale wystarczy chwila nieuwagi żeby potrafiły jeszcze bardziej zranić...

* Perspektywa Louisa *

Wszedłem szybko do kuchni gdzie przy stole siedział Niall. Miał nieobecny wyraz twarzy i patrzył w jakiś punkt przed siebie.
-Co ty jej zrobiłeś?- próbowałem mówić spokojnie, ale nie byłem zbytnio pewny czy mi się to udało.
-O co ci chodzi Lou?- spojrzał się na mnie pytająco.
-Jak to o co? Victoria wybiegła z tej kuchni jak jakaś poparzona, a ty się pytasz o co chodzi?!- podniosłem lekko głos.
-Powiedziałem tylko, że ją kocham.- wyszeptał blondyn, a ja spojrzałem na niego z szokiem.
-Niall ty ją znasz jeden dzień i powiedziałeś jej, że ją kochasz?! Przecież to jest idiotyczne.- on się tylko zaśmiał pod nosem i poprawił się na krześle.
-Słuchaj Lou, mi nie chodziło o dosłowne Kocham Cię, zrobiła dobre naleśniki i tak powiedziałem, ona później zrobiła się jakaś smutna. Spytałem ją co się stało powiedziała tylko On też tak mówił- zacytował.-Później po prostu wyszła. Na prawdę nie wiem co się stało Louis.- powiedział to z takim przejęciem.
-Wierze ci. Pogadam z nią ok?- odezwał się Harry, który dotychczas stał cicho opierając się o blat.
-Możesz?- spytałem niepewnie.
-Jasne.- uśmiechnął się i wyszedł z kuchni zabierając po drodze naleśnika.

* Perspektywa Harrego *

Zapukałem do drzwi pokoju dziewczyny. Odpowiedziała mi głucha cisza. Nacisnąłem klamkę i powoli wszedłem do pomieszczenia. Victoria siedziała skulona na łóżku i mocno trzymała jakieś zdjęcie.
-Vici, co się stało?- usiadłem koło niej. Popatrzyła na mnie, ale po chwili wbiła swój wzrok w zdjęcie, które nadal kurczowo trzymała w swoich dłoniach.
-Obiecasz, że nikomu nie powiesz?- spytała niepewnie. Jej głos drżał, a po policzku spłynęła ledwo zauważalna łza.- Nawet w tedy kiedy uznasz to za najbardziej racjonalne wyjście?- wbiła we mnie wzrok i czekała na odpowiedź.
-Nie powiem.- upewniłem i czekałem na wyjaśnienia.
-Jak miałam piętnaście lat mój ojciec zmarł, moja mama nie dawała już sobie rady, chodziła do psychiatry i brała leki, ale to nic nie pomagało. Lekarze tego nie widzieli, mówili, że jej stan psychiczny się polepszył. Jednak ja widziałam, że coś jest nie tak. Ten ból w jej oczach...- Znów tempo spojrzała w trzymany przez siebie obrazek.- Kilka dni później popełniła samobójstwo.- wytarła spływające po jej twarzy łzy.- W swoje szesnaste urodziny trafiłam do domu dziecka, fajny prezent, nie? Tam poznałam Maxa.- uśmiechnęła się smutno.- Zakochaliśmy się. Codziennie przychodził do mojego pokoju, mogliśmy gadać godzinami, niestety miał też dużo innych obowiązków. Kiedy skończyłam osiemnaście lat postanowiłam, że wyprowadzę się z domu dziecka. Zamieszkałam razem z Maxem.- przez jej ciało przeszedł dreszcz, a na twarzy pojawił się grymas.- Wszystko było dobrze gdyby nie ten jeden wieczór. Wracał z pracy, obiecał, że zabierze mnie w miejsce, którego nigdy nie zapomnę. Ufałam mu. Jaka ja byłam głupia.- podniosła lekko głos, a na jej twarzy pojawiła się pogarda.- Wsiadłam do tego cholernego samochodu! Do tego się jeszcze cieszyłam, że spędzimy w końcu razem czas.- Po policzkach strumieniami spływały słone krople. Było mi jej tak strasznie żal, ale chciałem dowiedzieć się prawdy.
-Gdzie cię zawiózł?- chciałem jak najszybciej dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi.

* Perspektywa Louisa *

Siedzieliśmy na sofie w salonie. Chłopaki włączyli jakiś film, ale szczerze nie interesowałem się nim. Moje myśli cały czas wracały do obrazu smutnej brunetki. Z zamyśleń wyrwał mnie głos Liama.
-Louis wszystko ok?- spojrzał na mnie niepewnie.
-Tak, dobrze.- dopiero teraz zauważyłem, że wszyscy się na mnie patrzą. Spuściłem wzrok na dywan. Wiedziałem, że domyślają się o czym myślę. Tą niezręczną ciszę przerwał krzyk i głośny huk dochodzące z góry. Spojrzeliśmy się z chłopakami po sobie po czym wręcz rzuciliśmy się na schody prowadzące do pokoju Victorii. Jako pierwszy do drzwi dopadł się Liam. Otworzył je, a naszym oczom ukazała się rozbawiona brunetka i Harry leżący na podłodze.
-Co tu się stało?- Liam z niedowierzaniem wpatrywał się w tą dwójkę.
-Niccc- dziewczyna znacznie przedłużyła. Wiedziałem, że coś jest nie tak.
-Ja ci dam nic!- Harry gwałtownie wstał z podłogi i podszedł do dziewczyny.- To był spisek! Zrobiłaś to specjalnie!- próbował być poważny, ale widziałem, że ledwo powstrzymuje się od śmiechu.
-Nie prawda! Nie moja wina, że wystraszyłeś się ptaka.- zaśmiała się dźwięcznie.

* Perspektywa Victorii *

-Nie prawda! Nie moja wina, że wystraszyłeś się ptaka.- zaśmiałam się z miny loczka.
-Kevin?! Gdzie?!- wrzasnął Louis. Spojrzałam na niego jak na idiotę.
-Jaki Kevin? To jest Barbara.- zza łóżka wyciągnęłam moją przyjaciółkę.
-Zabierz to!- pisnął Harry, a ja znowu wybuchłam śmiechem.
-Uspokój się Styles. To jest tylko wypchany gołąb, a ty się boisz jakbyś właśnie ducha zobaczył.- przewróciłam teatralnie oczami.
-Poczekaj!- krzyknął Louis i zniknął za drzwiami. Po chwili z wielkim bananem na twarzy wszedł do pokoju.
-Co ty knujesz Tomlinson?- podniosłam jedną brew i przyjrzałam się uważnie chłopakowi.
-Ja? Nic.- uśmiechnął się niewinnie.- Przyniosłem tylko dla twojej Barbary towarzystwo.- pokazał mi wypchanego gołębia, takiego jak mój.- Poznaj... Kevina.- zwrócił się do mojego ptaka i zaczął machać ręką w której trzymał swojego.
-Barbara chyba go lubi.- uśmiechnęłam się do bruneta i usiadłam na łóżku.
-Kto by go nie lubił? Jest towarzyski, miły, przystojny, zabawny. Dokładnie tak jak jego właściciel.- usiadł koło mnie i uśmiechnął się pięknie, chwila, co? Jakie pięknie? Stop, Vici opanuj się i to teraz!
-I jeszcze jaki skromny.- zaśmiałam się.
-Wiecie, może na chwilę przestaniecie gadać o tych gołębiach? Harry nam tutaj zaraz zemdleje.- zaśmiał się Zayn. Oboje spojrzeliśmy na loczka który cały blady siedział w koncie pokoju i powtarzał w kółko ''to tylko wypchany gołąb''. Jednocześnie wybuchliśmy niepohamowanym śmiechem.
-Dobra Louis idziemy do salonu, Harry w tym czasie będzie miał chwilę żeby dojść do siebie.- ruszyłam w stronę wyjścia, a za mną posłusznie podreptał szatyn.
-To może jakiś film?- zaproponował kiedy siedzieliśmy już na kanapie. Pokiwałam twierdząco głową. Poszłam do kuchni po jakieś przekąski i picie, w tym samym czasie Tommo wybierał jakiś film. Wróciłam do salonu i położyłam swoje zdobycze na stole. Przyglądałam się chłopakowi grzebiącemu w pudełku z płytami.- Może to?- pokiwał mi przed nosem opakowaniem. I, że Cię nie opuszczę.
-To mój ulubiony.- przed oczami stanął mi obraz kiedy jako czternastolatka wyprawiłam piżama party i zaprosiłam moje najlepsze przyjaciółki. Oglądałyśmy właśnie ten film. Louis przysiadł się koło mnie i na pilocie włączył Play. 


Przez większą część filmu płakałam. Może znałam już na pamięć każdy jego fragment, ale nadal mnie rozczulał. Spojrzałam na chłopaka. Też płakał. Przysunęłam się bliżej Louisa i położyłam głowę na jego klatce piersiowej. Od razu zwróciłam uwagę na piękny zapach jego perfum. Uśmiechnęłam się pod nosem i znów spojrzałam na telewizor. Nie potrafiłam jednak się na nim skupić, cały czas czułam na sobie wzrok bruneta. Podniosłam głowę do góry i zatopiłam się w jego niebieskich tęczówkach. Uśmiechnęłam się i mocniej wtulając w chłopaka skupiłam się na końcówce filmu.
-Wiesz Victoria, bo ja...- jego wypowiedź przerwał donośny dzwonek do drzwi. Wstał z kanapy i poszedł żeby je otworzyć. Moja ciekawość wzięła górę i poszłam zobaczyć kto to. Przed wejściem stała ładna, uśmiechnięta brunetka.
-Cześć, jestem Eleanor.- wystawiła w moją stronę rękę. Od razu ją uścisnęłam i jednocześnie spojrzałam pytająco na Louisa.- Ty pewnie jesteś Victoria.- ciągnęła swoją wypowiedź.- Lou mi dużo o tobie opowiadał, z resztą reszta chłopców też.- kim ona do diaska jest?! To jedno pytanie cały czas krążyło w mojej głowie. Brunet spojrzał się na mnie błagalnie. I co ja mam tutaj zrobić?
-Hej, tak to ja. Lou też o tobie opowiadał.- odwzajemniłam uśmiech. Nagle zaczęło mi coś świtać w głowie. Liam mi opowiadał, że Louis ma dziewczynę, której na imię Eleanor. Wyjechała na jakiś czas z Londynu z powodu rodziców.- Ciągle gadał jak to za tobą tęskni i w ogóle.- wymyśliłam na poczekaniu, bo szczerze? Gdyby nie reszta zespołu teraz bym pewnie stała i gapiła się na nią jak idiotka i zachodziła kto to jest.- Ale nie będziemy tak stać w progu, nie wiem co ty w nim widzisz? Nie dość, że tylko stoi i się gapi zamiast porządnie przywitać się ze swoją dziewczyną, to jeszcze jej nie wpuszcza do domu.- zaśmiałam się.
-No wiesz... miłość jest ślepa.- zawtórowała mi. Dziewczyna ściągnęła kurtkę i buty po czym skierowaliśmy się w trójkę do kuchni żeby zaparzyć herbaty i porozmawiać.
-Więc, czym się zajmujesz?- zaczęłam rozmowę.
-Jestem modelką.- uśmiechnęła się delikatnie.
-Nie dziwię się. Jesteś naprawdę ładna.- upiłam łyk gorącej cieczy.
-Dziękuję.- zarumieniła się.- Ty też jesteś śliczna. Twój chłopak jest szczęściarzem.- mój dobry humor prysł jak bańka mydlana. Szczerze? Nadal kochałam Maxa, mi samej wydaje się to dziwne po tym wszystkim co mi zrobił, ale nie potrafię zamaskować uczuć do niego.
-Mój chłopak wyjechał z miasta.- skłamałam. Spuściłam wzrok na swoje jakże interesujące trampki.- Tęsknię, nawet bardzo, ale wiem, że musiał to zrobić. Ktoś go do tego namówił. Nie chciał tego. On mnie kocha, tak.- mówiłam teraz prawdę, wszystko to co myślę. Tęsknię za nim i to strasznie, nadal go kocham i szczerze wierze w to, że nie zrobił tego wszystkiego z własnej woli. Po policzku spłynęła mi samotna łza, którą szybko starłam.
-Jejku, tak mi przykro. Musi ci być strasznie kiedy nie możesz się do niego przytulić, kiedy wiesz, że jest daleko od ciebie.- super. Dziewczyno, nie pomagasz.
-Tak, ale w tedy myślę o tym dlaczego go tutaj nie ma i mi przechodzi.- westchnęłam.- Wierzę, nie wiem to, że ma tego jakiś powód, że nie chce mnie krzywdzić, że nadal jestem dla niego ważna...i...i...- moje emocje wzięły górę, schowałam twarz w dłonie. Płakałam. Nie potrafię się powstrzymać. Tak bardzo bym chciała żeby mi wytłumaczył dlaczego się to stało.
-Ej Victoria, co jest?- do moich uszu doszedł zmartwiony głos Nialla. Otarłam szybko łzy i spojrzałam na patrzącego się na mnie z niepokojem chłopaka.
-Nic.- rzuciłam oschle i wyszłam z kuchni. Skierowałam się do pokoju w którym tymczasowo ''urzędowałam''. Było mi strasznie głupio jak potraktowałam blondyna. On się o mnie martwił, a ja go tak zbyłam. Usiadłam na swoim łóżku i kolejny raz tego dnia spojrzałam na zdjęcie. Byliśmy w tedy tacy szczęśliwi, a teraz nie dość, że moi rodzice nie żyją to jeszcze na dodatek nie wiem co się dzieje z moim młodszym bratem. Tak bardzo bym chciała go teraz przytulić, powiedzieć jak bardzo za nim tęskniłam i żeby było już wszystko dobrze. Niestety, życie nie jest takie kolorowe, a może tylko ja dostałam takiego kopa od rzeczywistości? Usłyszałam pukanie do drzwi. Powiedziałam ciche ''proszę''. Do pomieszczenia wszedł Harry. Tylko on wiedział całą prawdę. Podszedł do mnie niepewnie, a ja wstałam gwałtownie i wtuliłam się w chłopaka.
-Vici, co się stało?- szepnął mi na ucho. Oderwałam się od Hazzy i spojrzałam w jego oczy.
-Wspomnienia Harry, to wszystko mnie przerasta. Chyba już nie będę zdolna o tym wszystkim zapomnieć. Ja... jak rozmawiałam z Eleanor, dziewczyną Louisa. Zdałam sobie sprawę, że ja nadal kocham Maxa. Nie wiem dlaczego, po tym co się stało powinnam go szczerze nienawidzić, ale tak nie jest.- Gorzkie łzy spływały po moich policzkach. Znów usiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach. Poczułam jak ktoś, a dokładniej Hazza przytula mnie mocno do siebie.
-Wiesz Victoria? Często jest tak, że nie wiadomo jak się staramy przysłonić człowieka tymi wszystkimi okropieństwami które nam się zdarzyły z jego strony, nie udaje nam się bo cały czas pamiętamy te dobre, i to jak byliśmy przy tej osobie szczęśliwi. Lecz przychodzi taki moment w życiu, że o wszystkim zapominasz, o tych dobrych i złych rzeczach, a wiesz dlaczego?- pokiwałam przecząco głową.- Bo poznajesz nowych ludzi przez których na nowo czujesz się potrzebnym, akceptowanym, kochanym...- ostatnie słowo szepnął.
-Dziękuję i wiesz co? Ja już chyba znalazłam takiego kogoś, a nawet i kilka ktosiów.- uśmiechnęłam się, co oczywiście odwzajemnił. Pogładził mnie po policzku i czule spojrzał mi w oczy.
-Prześpij się Victoria, dużo dzisiaj przeszłaś. Zasługujesz na odpoczynek.- pocałował mnie w czoło i wyszedł z pokoju. Wstałam z łóżka i biorąc jakieś krótkie szorty i kolorową bluzkę powędrowałam w stronę łazienki. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam się i usnęłam.

* Perspektywa Harrego *

Zszedłem do salonu, gdzie siedziała reszta. Musiałem szybko coś wymyślić. Wiedziałem, że będą się wypytywać o czym rozmawialiśmy w jej sypialni.
-Biedna Victoria, musi strasznie tęsknić za nim skoro aż się popłakała kiedy tylko o nim wspomniała.- usłyszałem wypowiedź Eleanor. Schowałem się za ścianą. Chciałem usłyszeć co jeszcze mają na ten temat do powiedzenia.
-Nie wiedziałem, że ona ma chłopaka. Nigdy nic o nim nie wspominała.- powiedział niewyraźnie Niall zapewne właśnie coś jadł.
-Może nie chciała o tym wspominać i już. Jak się za kimś tęskni to nawet mała wzmianka o nim może wywołać smutek. Pewnie chciała pokazać, że wszystko jest ok i, że jest silna.- oczywiście Daddy musi znaleźć jakieś racjonalne wyjaśnienia.
-Pewnie masz rację. No nic. To kto jest głodny?- Louis szybko zmienił temat i ruszył w stronę kuchni. Wyłoniłem się zza ściany i wszedłem do salonu. Wszystkie spojrzenia były skierowane w moją stronę. Wymyśl coś Styles, przecież jej obiecałeś.
-I co dowiedziałeś się czegoś?- jako pierwszy odezwał się Liam kierując w moją stronę pytające spojrzenie.
-Głównie to płakała i mówiła, że na pewno nie zrobił tego specjalnie.- wzruszyłem ramionami siadając na fotelu.- Kazałem jej się przespać. Wyglądała na wykończoną.- powiedziałem szybko nie czekając na kolejne pytania.
-To dobrze. Niech śpi.- podsumował Zayn. Wszyscy powrócili do normalnych rozmów. No prawie wszyscy, cały czas nie mogłem uwierzyć w to co ona powiedziała. Nadal go kocha. Taką świnię, która zrobiła jej tyle okrucieństw. Bez słowa wstałem i skierowałem się do swojego pokoju. Nie miałem ochoty na nic więcej niż prysznic, ciepłe łóżko i sen.
_________________________________________________________________________________

No czeeeść ;)
Na początek chciałam was bardzo przeprosić. Wiem, że mówiłam iż rozdział pojawi się 16.01. ale wynikły pewne komplikacje w związku z czym nie mogłam go dodać, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Rozdział jest jaki jest. Tej perspektywy Harrego na końcu miało nie być ale postanowiłam, że zrobię trochę dłuższy rozdział. Jeszcze raz przepraszam. Następny rozdział? Jak będę miała pomysł na część dalszą. Jak macie jakieś propozycje to piszcie w komentarzach.
Koffam was :*

Wracam :)

Właśnie wysłałam pracę na konkurs *o*. Mam nadzieję, że nie jest aż tak beznadziejna jak mi się wydaje. Od jutra zaczynam pracę nad postem bo dzisiaj jestem już wykończona tym pisaniem na konkurs (mózg mi się topi :P). Jutro są testy w mojej szkole dla 3 klas więc mam tylko 3 lekcje więc czasu będzie dużo. Koffam was wy moje marchewy :*

Uwaga!!!

Jak zauważyłyście od dłuższego czasu na blogu nie pojawił się kolejny rozdział. Bardzo chciałabym go dodać, ale piszę opowiadanie na konkurs z polskiego i nie mam tak dużo czasu żeby napisać resztę rozdziału, więc zdecydowałam, że robię przerwę w pisaniu. Wrócę do was 16.01. już z nowym rozdziałem. Przepraszam, że musiałyście tyle czekać, a ja i tak was tutaj zawodzę, ale zrozumcie- ten konkurs jest dla mnie ważny i chcę napisać na niego opowiadanie jak najlepiej. Dziękuję za zrozumienie. Kocham was :*

Libster Award 5,6

Nominację dostałam od mojej kochanej Nicol z http://harrykochakotka.blogspot.com

Pytanka:
1. Jaka była najgłupsza rzecz jaką zrobiłaś?
Miałam może z jakieś 5 lat. Miałam wraz z moją babcią iść po mojego brata do przeczkola. Moja babcia miała jeszcze coś zrobić. Byłam strasznie niecierpliwym dzieckiem (i chyba mi to jeszcze zostało) powiedziałam żeby się pośpieszyła bo inaczej pójdę sama. Nie chciało mi się dużej czekać więc wyszłam z domu i skierowałam się w stronę przeczkola. Weszłam do środka gdzie zobaczyłam czekającego mojego brata. Podeszłam do ławki gdzie siedział i chwytając go za rękę powiedziałam, że idziemy do domu. Na odchodne powiedziałam do przeczkolanki mojego brata ''do widzenia'' i wyszłam wraz z bratem (wciąż trzymając go za rękę). Kiedy wróciliśmy do domu, pani, która sprząta przed blokami załamała ręce i powiedziała ''tutaj jest''. Jak się później dowiedziałam babcia chciała już dzwonić po policje xd.
2. Co byś zrobiła, gdybyś wygrała w totka?
Przekupiła bym nauczycieli o leprze oceny xd a tak serio to poleciała bym do Londynu- od zawsze o tym marzyłam. Kupiłabym też bilet na koncert 1D ( of course, że VIP ) i kupiła bym sobie królika i kilogram marchewek (podzieliłabym się z Lou na koncercie).
3. Jakie trzy rzeczy zabrałabyś na bezludną wyspę?
Latarkę, scyzoryk i coś do jedzenia xd
4. Jaką magiczną moc chciałabyś posiadać?
Latanie!!!
5. Co chciałabyś w sobie zmienić?
Oczy, włosy, styl, wzrost- ogólnie to wszystko.
6. Co robisz jak masz doła?
Przychodzą mi na myśl różne ''smutasy''- części do opowiadań lub czasami napiszę imagina. Często też oglądam jakąś komedie romantyczną lub dramat.
7. Odważyłabyś się skoczyć na bungee?
Nigdy w życiu! Mam okropny lęk wysokości...
8. Jaki jest najlepszy sposób na nudę?
Przyjaciele, jakiś dobry film i świetna muzyka.
9. Lubisz wyróżniać się z tłumu?
Nie, ale... moje zachowanie+moi przyjaciele=to nieuniknione
10. Ulubiony zapach oprócz zapachu perfum?
Łąka po deszczu
11. Lato vs. zima?
Zdecydowanie lato.

Kolejnego dedyka dostałam od http://lostinlifeonedirection.blogspot.com

Pytania:

1. Jakie są początki twojego blogowania?
To jest mój drugi blog.
2. Czy udało Ci się spełnić swoje najskrytsze marzenie?
Jeszcze nie... Ale uparcie dążę do jego realizacji.
3. Jakie jest Twoje hobby?
Oczywiście pisanie, kocham rysować (chociaż raczej nie jestem w tym dobra), uwielbiam robić zdjęcia, ale nie do nich pozować (ale tutaj sobie przyjdzie taki Kamil i co zrobisz?) no i muzyka i wszystko co jest z nią związane.
4. Czy jesteś zadowolony/zadowolona ze swojego wyglądu?
Niekoniecznie...
5. Twoja ulubiona piosenka to...?
Teenage Dream- Niall Horan
6. Wymarzona podróż?
Do Londynu <3 Od kąt pamiętam zawsze chciałam tam polecieć.
7. Czy spotkałeś/spotkałaś już swoją drugą połówkę?
Nie, nie spieszę się. Mówi się, że miłość sama Cię znajdzie. Narazie wystarczają mi moi przyjaciele.
8. Motto życiowe lub ulubiony cytat.

                   Wiem, że jest tego dużo, ale to wszystko jest takie prawdziwe...
9. Czy chodzisz do kościoła?
Tak.
10. Czy chciałbyś/chciałabyś skoczyć na bungee?
O Boże!!! Nie!!! Mam straszny lęk wysokości :P
11. Największą szaloną zmorą było...?
szczerze, to nie wiem. Nigdy nie pamiętam co mi się śniło xd.

Moje pytania:

1. Za co lubisz One Direction?
2. herbata vs. kawa?
3. Ulubione zajęcie?
4. Twój chłopak (jak nie masz wyobraź sobie, że jest xd) zdradza cię, a później wmawia ci, że to wszystko twoja wina. W tym samym dniu odwrócili się od ciebie przyjaciele, a ty nie jesteś w domu i nie możesz zwierzyć się rodzicom. Co robisz?
5. Wolisz spodnie czy sukienki?
6. Wymarzony prezent?
7. Często się zawstydzasz?
8. Z kim chciałabyś spędzić najwięcej czasu w życiu?
9. Twoje ulubione jedzenie?
10. Jaką książkę ostatnio przeczytałaś?
11. wyobraźnia vs. realne życie?

Blogi które nominuję:

nosmilenolove.blogspot.com
harrystyles-hardlove.blogspot.com
lovecarrotslikelouis.blogspot.com
druga-szansa-opowiadanie-1d.blogspot.com
http://the-chance-for-love.blogspot.com

Niestety nie mam więcej blogów do nominacji.
Jeszcze raz baaaardzo wam dziękuję :*
Rozdział postaram się dodać w najbliższym terminie, teraz jestem chora i nie wiem czy pójdę do szkoły. Jak będę musiała zostać w domu będę miała na to dużo czasu, jednak nie wiem kiedy dokładnie 4 rozdział się pojawi.